Rozdział dziewiętnasty

Rozdział dziewiętnasty

Have I told you lately that I love you
Have I told you there's no one else above you
Fill my heart with gladness
take away all my sadness
ease my troubles that's what you do

There's a love that's divine
and it's yours and it's mine like the sun
And at the end of the day
we should give thanks and pray
to the one, to the one

- Aaaaałłłłłooooooo żesz kurwa mać! – krzyczałem, przygryzając sobie od wewnątrz policzki.

- Jebani naziści, jak mnie wypuścicie, tak wam skopie dupy, że nie ogarniecie! – dawałem upust swojej złości, tupiąc nogami i wyrywając się z mocnego uścisku Nary.

***

< pięć minut później >

- Błagam, proszę, już będę grzeczny, tylko przestańcie już, dłużej nie wytrzymam. – zaskomlałem, a oczy zaszły mi łzami. – Co ja wam takiego zrobiłem, że tak mnie karzecie?

- zapytałem z nutką goryczy w głosie. Czułem się taki bezsilny – wykorzystywany i bezwartościowy jak pusta lalka.

Wszystko mnie bolało. Albo raczej – wszystko dopiero zaczynało mnie boleć. Wiedziałem, że szybko im nie ucieknę, a kiedy ze mną skończą – zostawią mnie samego, a ja będę szwędać się i czołgać w bólu do domu.

Moja droga ninja, ja pierdziuuu…

Skrzywiłem się, gdy po moim ciele rozeszła się kolejna fala bólu.

Nigdy bym nie pomyślał, że grzesząc czeka mnie taka kara.

Za co mi to ludzie robią? Dlaczego akurat mnie obierają za cel numer jeden?

Uważają, że mi w ten sposób pomogą?

Do czego niby ma to prowadzić?

 Tak wiele pytań krążyło po mojej głowie… Tak wiele tajemnic pozostawało nierozwiązanych.

Czułem się, jakby ktoś oblał mnie benzyną, a później podpalił.

I weź tu człowieku zrób z siebie emo. Jak oni mogą sami się krzywdzić, skoro to tak bardzo….boli…ten teges?

Aby zająć czymś myśli, wrzuciłem sobie do głowy szkołę. Wyobrażałem sobie, że sunę po chłodnym lodzie, pęd mierzwi mi włosy, a ja się śmieję…

- Aaaaaa! Ja pieprze, nigdy wam tego nie wybaczę! – krzyknąłem, gdy ich działania poskutkowały na mnie jak kubeł zimnej wody.

Od zaciskania szczęk całkowicie zdrętwiałą mi twarz. Powieki latały mi jak po czterdziestu czarnych kawach i hektolitrach coli. Drżałem z bólu na całym ciele, a pot spływał mi ciurkiem po twarzy.

Dmuchnąłem sobie w grzywkę, by nie odgryźć sobie języka.

- Jak Boga kocham, jak stąd wyjd…- urwałem, bo ONA ZNOWU TO ZROBIŁA. – sadyści. – jęknąłem, modląc się by zemdleć.

< kolejne minuty bólu później >

- Shikamaru! – syknąłem, kiedy Anko skoczyła do kuchni po kolejną porcję. – stary druhu, błagam, uratuj mnie. Oddam ci wszystko, zrobię czego zapragniesz, tylko zabierz mnie z rąk tej psychopatki! – jęknąłem. Twarz miałem już sparaliżowaną jak po botoksie.

- Heh. Nie ma mowy. Sam się o to prosiłeś. Zobaczysz jak szczęśliwy będziesz, kiedy wyjdziesz na wolność. – powiedział. Jego oczy błyszczały jak w jakimś sadomasochistycznym amoku. Wyglądał jak jakiś perwersyjny alfons w jednym z niskobudżetowych filmów pornograficznych.

A ja miałem być jego dziwką? Noł kurcze łej ( No way – dla ciężko kapujących ^^ ) !

- Zobaczysz jaki ty będziesz nieszczęśliwy, kiedy wyjdę na wolność… - sarknąłem, odwracając głowę w bok.

Wiecie…próbowałem go czymś zająć, by niepostrzeżenie wysunąć z kieszeni komórkę.

Do ~Kiba~

SOS – STOP-

Ratuj! – STOP - Przetrzymywany wbrew woli – STOP – Anko – STOP – Bliski koniec – STOP – dzwoń na policję.

Już miałem wysłać, kiedy przez drżenie dłoni niechcący zsunąłem komórkę z krzesła.

Rozległ się głuchy łoskot, kiedy komórka zetknęła się z dywanem.

- No no no. Co próbujemy zrobić? – zapytał śpiewająco Nara, schylając się po komórkę.

- No nie! Naprawdę chciałeś to wysłać? Anko byłoby taaaaak przykro. – powiedział, z twarzą wykrzywioną niczym rasowy morderca. Aż ciarki przeszły mi po plecach, kiedy zorientowałem się, w jaki shit wpadłem.

- Już jestem. – powiedziała rozweselona Anko, kładąc plastry na stole. – czas się brać do roboty, jeszcze masa zabawy przed nami. – powiedziała, doklepując plaster do moich przedramion.

- Niech was diabli. – szepnąłem, zanim po pomieszczeniu rozległ się mój krzyk.

Jednak nie udało się zemdleć.

- Jeszcze mi podziękujesz, kiedy… - zaczęła, kiedy wpadłem jej w słowo.

- Kiedy co?

- Kiedy…eeee. No nie wiem, tak czy siak, jeśli nie podziękujesz, to wynajdę jeszcze coś gorszego. – zapiszczała, w sadystycznym szale.

< dwie zdepilowane ręce później >

--- W teorii ---

Wszędzie była krew zmieszana z moczem. Po brodzie spływała mi stróżka śliny. Nie trzymałem już elementów defekacji, strasznie śmierdziało.

Moi napastnicy nachylili się nade mną kolejny raz. Chciałem umrzeć.

--- W praktyce ---

Kiedy kazali mi ściągnąć spodnie, nie wierzyłem własnym uszom. Chwilę później Nara zerwał ze mnie jeansy. Dzięki bogu, że ubrałem porządne bokserki, a nie jakieś…

Skąpe majteczki.

Musiałem się wtedy strasznie rumienić, bo Nara z Anko co chwilę szeptali sobie coś do ucha, po czym głośno się śmiali.

Obnażenie to nie jest moja ulubiona forma zabawy.

Było mi już całkiem obojętne, co ze mną zrobią. Czy zakopią mnie żywcem, czy zdepilują mi głowę – sram na to.

Byleby nie zerwali mi bokserek…

Bo Nara popłacze się z zazdrości… - palnął cichy szept w mojej głosie, po czym wybuchnąłem głośnym śmiechem.

Anko i Shikamaru przypatrywali mi się przez moment ze zgrozą wymalowaną na twarzy. Po chwili oboje wzruszyli ramionami, twierdząc, że jestem szalony i kontynuowali zbezczeszczenie mojej świętej skóry.

- Mogłabyś chociaż schłodzić ręce, skoro tak bardzo lubisz mnie dotykać. – bąknąłem seryjnie obrażony, mrużąc gniewnie oczy.

- Chciałbyś. – mruknęła, doklejając plaster do wewnętrznej strony mojego prawego uda.

- Ankoooo… - zajęczałem.

- Tak Narusiu? – spytała przymilnie, przekrzywiając głowę.

- Pieprz się. – syknąłem, z zadowoleniem na twarzy.

- Bardzo proszę. – dodała, ciągnąc za plaster.

- Kurw…. Smaż się w piekle.

- Mhm. – usłyszałem cichy pomruk i głośny śmiech Nary z kuchni.

- Donieść ci jeszcze? – zapytał, nie mogąc się opanować.

- Tak, Naruś też się doczekać nie może. – zawołała, patrząc się na mnie i szczerząc do mnie zęby.

- Jak cholera….

< zdepilowana noga później >

Wiecie…. zdepilowaną nogę później, była druga zdepilowana noga…

 Masę łez, gróźb, syków, jęków, ohów i ahów…

Nie mogłem uwierzyć w to, że po chwili Anko stwierdziła, że ,, póki co starczy’’ i czas kończyć już ze mną tę ,,zabawę’’.

Odwiązali moje nadgarstki z krzesła i Nara podsunął mi spodnie.

- I co, nie było tak źle, prawda? – zapytał, uśmiechnięty od ucha do ucha.

- Hmpf.

- Dobra, ubieraj się szybciej bo zamkną nam wszystkie sklepy.

- Sklepy? – zapytałem przerażony, przygryzając dolną wargę. Nie ma mowy, żebym w takim stanie pokazał się na ulicy. Będę chodzić jak pingwin, a ręce trzymać do góry, żeby nic mnie nie szczypało.

- Aha. Czas kupić ci jakieś sexy ciuszki, dodatki i tego typu rzeczy. – powiedziała Anko, rzucając swoją torbę pod wieszak w przedpokoju.

- Po co? – zapytałem, wstając z krzesła i ubierając spodnie. Od razu tego pożałowałem, piszcząc jak oparzony, gdy materiał spodni zetknął się z moją skórą. – ale pasztet. – jęknąłem, robiąc z ust dziubek.

- Dobra, idziemy! – zakomenderowała Anko, po czym wyszliśmy z domu. Faktycznie musiałem chodzić jak pingwin – w dodatku niesamowicie zwabiałem szeroko uśmiechniętych gapiów.

- Powinienem sobie nakleić karteczkę ,, świeżo depilowane’’, może wtedy by się tak nie dziwili. – bąknąłem, chowając głowę w ramionach i wpatrując się w swoje buty.

- Nie marudź, dobrze jest! – powiedziała Anko, klepiąc mnie po ramieniu.

Dobrze, że skończyli depilację po nogach i rękach. Gdyby posunęli się dalej, pewnie nie miałbym siły oddychać. Albo ochoty, kto tam może wiedzieć.

***

- Masz, przymierz jeszcze to. – powiedziała przymilnie Anko, przerzucając mi do kabiny obcisłe, skórzane spodnie.

- Nie ma mowy! – zaparłem się rękami o lustro w przebieralni, głośno sapiąc ze złości. – Nie idę na żadne ugody! Dajecie mi tu sam syf.

I od tego się zaczęło. Dopiero teraz Anko wpadła w jakiś dziwny amok zakupowy, przeszukując półki, regały, wieszaki z tak przerażającym wyrazem twarzy, że nawet Nara nie był już taki pewny, czy dobrze zrobił pomagając jej.

W końcu wcisnęli mi w dłonie pełno ciuchów i kazali mi się przebierać.

Nie miałem innego wyjścia, więc posłuchałem ich.

Syczałem głośno, gdy tylko przychodziło do zakładania spodni lub koszulek z długim rękawem. Materiał boleśnie przesuwał się po mojej skórze, na której nie dopatrzyłem się nawet śladu, drobnego faktu, że kiedyś istniał tu choćby jeden włos.

Skóra nadal była lekko zaczerwieniona.

Marzyłem o kąpieli w lodowatej wodzie i kubku pełnym truskawkowych lodów.

Sapnąłem głośno. Musiałem przyznać, że jednak teraz bardziej się postarali. Spojrzałem na ciemne jeansy, trochę luźne i bordową koszulkę z długim rękawem.

Kto by pomyślał, że czerwień tak dobrze wygląda na blondynach!

Jedyne co mi się nie podobało, to buty. Były zdecydowanie zbyt skate’owskie, ale Anko tak groźnie tupnęła, że zgodziłem się je kupić. Oczywiście po jakimś czasie tak okropnie je sobie upodobałem, że nie chciałem nosić innych butów.

Kupiłem sobie jeszcze szarą bluzę z kapturem, ciemne spodnie w kratkę, takie rurkowate i z trzydzieści par bokserek, jako iż Anko uparła się, że powinienem ustalić sobie bieliznę na każdy dzień miesiąca. W dodatku próbowała wcisnąć mi stringi, ostro argumentując to w tenże sposób:

- Nie! Musisz, musisz, musisz je mieć! One będą idealne na treningi łyżwiarskie….! Nie pozwolę Ci ćwiczyć w innych! – palnęła, z ognikami w oczach.

- To ja chyba rzucam łyżwy. – mruknąłem, naciągając niemalże jeden jedyny paseczek w majtkach. Z drugiej strony, przynajmniej były bez koronki…

No i wiecie – moja pupcia w takich majteczkach – ho ho ho. Święta coraz bliżej…

- Nie ma mowy.- mruknąłem, wrzucając je do koszyka jakiejś staruszki przechodzącej obok nas. – Dobrej zabawy. – dodałem za nią, ale chyba nie usłyszała.

Dopiero po chwili spostrzegłem, że Anko mierzy mnie groźnym wzrokiem.

- I tak postawię na swoim! – powiedziała, odwracając się i wychodząc ze sklepu.

Zapłaciłem za swoje rzeczy i pobiegłem za ćwierkoczącą parą.

Nara uparł się, że po tak ,,pracowitym dniu’’ ( PHI! Pracowitym! On chyba nie wie co to znaczy cierpieć katusze ! ) należą się im duże lody, oczywiście ja miałem je postawić.

Razem z Shiką poszliśmy zamówić desery.

- Co podać? – zapytał jakiś karmelowo-włosy chłopak, mniej więcej w moim wieku.

- Deser. – palnąłem, wydymając dolną wargę.

- Jaki? – zapytał, lekko zbity z tropu.

- Hm… Dziesięć kostek lodu, zamiast bitej śmietany poproszę porcję pantenolu ( pianka na poparzenia itp. Itd. – dop. Blu) i bardzo mocno schłodzona łyżka.

- Z polewą czy bez? – zapytał, szeroko uśmiechnięty. Miał napraaaaawdę fajne oczy!

- Eeee. Daj cokolwiek z truskawkami… - bąknąłem obrażony na to, że miał czelność się ze mnie śmiać.

***

Kiedy wszedłem do domu i rzuciłem torby z zakupami na ziemię, usłyszałem głośny jęk. Zaniepokojony wszedłem cicho po schodach, przeklinając obcierające spodnie.

To, co zobaczyłem, odebrało dziewictwo moim oczom na resztę mojego pieprzonego życia.

Mój ojciec…uprawiał… no ten teges…. z jakimś babsztylem w salonie… I ten, no…ekhem…

Jedynym plusem zaistniałej sytuacji było to, że byli pod kołdrą i poza pierwszym szokiem, moje zdrowie zbytnio nie ucierpiało.

- Jezu! Naru… - krzyknął mój ojciec, dopiero teraz mnie zauważając.

Zobaczyłem spanikowaną twarz kobiety, którą już chyba kiedyś widziałem…

 Tak czy siak, nie chcąc ich peszyć, sypnąłem krótkie ,,Miło było poznać. Wrócę później.’’ I wybiegłem z domu.

Złapałem się za głowę ciężko oddychając. Oby tylko się zabezpieczyli, oby tylko się zabezpieczyli, oby tylko… - powtarzałem jak mantrę, próbując powstrzymać odruch wymiotny.

Wiecie, to jest tak – wiedziałem, że mój ojciec uprawia/uprawiał seks, ale w życiu nie chciałem tego oglądać!

Cały markotny i zdegustowany ruszyłem tam, skąd przyszedłem – do galeriowej lodziarni.

Cel – zetrzeć truskawkami smak tej chwili….

***

- Lód czy truskawki? – zapytał, zanim zdążyłem cokolwiek powiedzieć. Stałem z otwartymi ustami, patrząc się jak murzyn w bateryjkę.

- Truskawki, zdecydowanie truskawki. – bąknąłem, nadymając policzki. Chłopak był lekko wyższy niż ja, i dużo łatwiej wychodziło mu uśmiechanie się.

- Zaraz przyniosę. – powiedział, zabierając się do pakowania słodkości w deser.

Wybrałem sobie wolny stolik, osłonięty od ludzi, z fajnym widokiem przez szklaną szybę na ludzi panoszących się po ulicy.

Nie czekałem długo, kiedy pojawił się mój wybawiciel – to jest pucharek truskawkowy w całej swojej krasie.

- Proszę. – powiedział karmelkowo – włosy, stawiając deser przede mną. – Czy na pewno dobrze się czujesz? – zapytał, cmokając głośno.

- Eee, ta. – mruknąłem, wzruszając ramionami.

- Daleko mieszkasz? Żebyś przypadkiem nie padł na ulicy.

- Co cię to w ogóle obchodzi? – zapytałem prychając. Po chwili jednak przeprosiłem, bo on po prostu starał się być dla mnie miły.

- Właśnie skończyłem pracę, głupio byłoby dać człowiekowi zemdleć gdzieś w rowie.

- Nie nie, wszystko w porządku. – powiedziałem, grzebiąc w swoim pucharku. – Po prostu… Miałeś kiedyś uczucie, że wszystko ci się wali? Że nie masz już nad niczym kontroli i po prostu… nie wiem dokąd to wszystko zmierza. – przyznałem, sam nie wiedząc dlaczego mu to mówię. Wydawał się być miły.

Zdziwiłem się, kiedy opadł na krzesło obok mnie. Oparł brodę na nadgarstkach i wpatrywał mi się przez moment.

- Nie, chyba nie bardzo. Może po prostu tak ci się wydaje? Ja sam decyduję o tym, co robić, czego nie. Nikt nie mówi niczego za mnie. – powiedział, po czym dodał – staram się szybko usamodzielnić i zostawić za sobą wszystko, co stoi ponad moim zdaniem. Strasznie cenię sobie swoją autonomię.

Przyjrzałem się mu taksującym wzrokiem. Chyba miał racje. Może i ja powinienem wziąć się w garść i przeżyć swoje życie tak jak chcę ja, a nie inni?

- Naruto. – powiedziałem, wyciągając do niego swoją dłoń.

- William. – odpowiedział, ściskając moją dłoń trochę zbyt optymistycznie i szeroko się uśmiechając.

- Czy ja cię gdzieś już nie widziałem? – zapytałem, marszcząc brwi i połykając kolejną megaśną porcję lodów.

- Chodzimy razem do szkoły. – odparł, szybko mrugając.

- Aha. – odpowiedziałem rezolutnie, oblizując wargi.

- Więc, co się stało?

- Wiesz co…chyba nie uwierzysz, ale…