Nagrodzony - rozdział drugi

Wybaczcie, że tak długo zajęło mi wstawienie nowego rozdziału, ale spędziłem trochę czasu we Włoszech i nie miałem dostępu do internetu :) 

Nie przedłużam, bo i czasu zbytnio nie mam =d 

Nagrodzony

Rozdział drugi

Dnia następnego od progu powitał go kac moralny. Nie chodziło tu bynajmniej o to, że pobił jakiegoś faceta do nieprzytomności. Czuł poczucie winy. Nie podobało mu się to, że właśnie przez niego poprzedniego dnia Naruto tak strasznie zmarkotniał. Westchnął głośno, przecierając dłońmi zmęczoną twarz. Nie wyspał się. Nie mógł przestać myśleć o całej tej porąbanej sytuacji. Przecież nic takiego nie zrobił. I z pewnością nie była to pierwsza osoba, której humor zepsuł. Po co miałby się nim zadręczać?

Obrócił się na prawy bok i chwycił za telefon. Jedna wiadomość.

Zrób sobie dzisiaj wolne, zasłużyłeś.

N.

N? N jak Naruto? Skąd właściwie miał jego numer? I od kiedy to on podejmuje decyzje związane z ośrodkiem?

Gdy zastanowił się nad tym nieco, doszedł do wniosku, że jego matka prawdopodobnie również potrzebowała trochę czasu na wypoczynek. Chyba, że zatrzymali ją na pogotowiu, bo musiała dość konkretnie uderzyć się w głowę poprzedniego dnia.

Przygryzając dolną wargę zapisał numer blondyna w pamięci telefonu, po czym wygrzebał się z ciepłej pościeli i skierował do łazienki. Pragnął jedynie, by ten dzień szybko się skończył.

***

Nie mógł się skupić na zajęciach. Wszystkie lekcje dłużyły się niemiłosiernie, zupełnie jakby był to piątek, tuż przed weekendem. Spod przymrużonych powiek obserwował powolną wędrówkę wskazówek zegara wiszącego nad tablicą, puszczając słowa matematyczki mimo uszu. Zastanawiał się, co aktualnie porabiał Uzumaki, czy zastępował swoją mamę i czy nadal jest przez niego smutny. Nie wiedział dlaczego tak źle czuł się z tym wszystkim. Przecież nawet nie byli sobie bliscy. Znał go jeden dzień, spędził z nim zaledwie kilka godzin. Kilka żartów to nie powód, by nie móc przestać o kimś myśleć. Tym bardziej, że Sasuke nigdy nie był typem, który przejmował się co kto o nim pomyśli.

– Wszystko w porządku? – zapytał siedzący po jego lewej stronie Neji, opierający leniwie brodę na dłoni i przepisujący z tablicy rozwiązane zadanie.

– Taaa. Mam dużo na głowie – odburknął cicho, stukając długopisem w ławkę. Przyglądał się przez moment starannie stawianym przez przyjaciela cyfrom i jego płynnym ruchom. Żeby wszystko było proste jak matematyka. Gdyby ludzi można zwyczajnie rozwiązać, jak banalne równanie.

– Idziemy po zajęciach na pizzę. Masz czas? – zapytał Hyuuga, odkładając pióro obok zeszytu i wbijając w rozmówcę swoje uważne spojrzenie. Sasuke odwrócił wzrok, jakby w obawie, że przyjaciel da radę wszystko z niego wyczytać.

– Nie mogę. Idę odbębnić karę – odparł ostrożnie, na powrót wbijając spojrzenie w zegar na ścianie.

– Dużo ci jeszcze zostało? – zagadnął, zamykając zeszyt i przygotowując się do spakowania.

Sasuke posłał mu wymowne spojrzenie, w skutek którego na usta Nejiego wpłynął szeroki uśmiech, co było dość nietypowym widokiem. Chwilę później Uchiha poszedł w jego ślady, zagarniając swoje rzeczy do torby akurat w momencie, w którym rozległ się dźwięk dzwonka.

– Do jutra – rzucił, wychodząc z klasy i podążając za tłumem kierującym się do szatni. Kiedy wyszedł ze szkoły, szczelnie ubrany, by zasłonić wszystkie możliwe miejsca przed mrozem, wyjął z kieszeni telefon, żeby sprawdzić wiadomości. Nic nie dostał, więc Uzumaki najpewniej świetnie sobie bez niego radził. Przygryzł dolną wargę, krzywiąc się, kiedy zaczęły go szczypać policzki. Nejiemu powiedział, że ma odbębnić karę, ale przecież dostał na ten dzień dyspensę. Mimo to miał ochotę wpaść do ośrodka i zobaczyć, jak się sprawy mają.

Nie zdziwił się za bardzo, kiedy przekroczył próg instytucji, w której odpokutowywał za swoje przewinienia. Skinął głową innym pracownikom, którzy akurat przechodzili przez główny hol. Za oknem było już ciemno, a on sam zdążył w trasie nieco przemoknąć, nie wspominając o przemarznięciu.

Poszukiwania blondyna zaczął od zostawienia swoich przemoczonych rzeczy w kanciapie pracowników. Potem kolejno sprawdzał pomieszczenia, aż w końcu wylądował w kuchni, rozmawiając przez moment z kucharkami, które wytłumaczyły mu, że Naruto zastępuje tego dnia swoją mamę, więc jest bardzo zajęty.

Wychodząc z kuchni wpadł na blondynkę, którą poprzedniego dnia została zaatakowana. Jej oczy rozszerzyły się w zdziwieniu. Miała uchylone usta, jakby chciała coś powiedzieć, ale, zdaniem Sasuke, najwidoczniej nie miała dużego doświadczenia w komunikacji z innymi ludźmi.

– Em, nie spodziewałam się dziś cię tu zobaczyć. Gdy cię szukałam, Naruto powiedział, że poprosiłeś o wolne – zaczęła, wbijając spojrzenie w podłogę.

– No tak – skłamał, unosząc nieco brwi. – Chciałem tylko sprawdzić jak sobie ten młot sam radzi – mruknął, wbijając dłonie w kieszenie.

– Chyba dobrze. Ja…chciałam podziękować za to, co dla mnie wczoraj zrobiłeś – odparła nieśmiało, zerkając na niego przelotnie i uśmiechając się delikatnie.

– Spoko. Nie wiem skąd tacy idioci się biorą – burknął. Czuł się dziwnie, kiedy ktoś mu dziękował. Przecież nie zrobił tego dla niej. Miał ochotę komuś przywalić, więc to zrobił. Po co robić z tego jakąś aferę? W końcu niczego nie oczekiwał w zamian za ewentualną pomoc. Przez chwilę przeciągała się niewygodna cisza, którą pierwszy postanowił przerwać brunet.

– To ten, nie wiesz gdzie znajdę Naruto? – zapytał, podwijając rękawy koszulki.

– Pewnie siedzi w biurze jego mamy – odparła blondynka, oblizując spierzchnięte usta.

Sasuke zamrugał energicznie, po czym skinął głową i ominął dziewczynę w przejściu.

– To ja spadam! – rzucił, znikając za zakrętem. Nie mógł pozbyć się wrażenia, że dziewczyna do niego podbijała.

Zatrzymał się dopiero przed drzwiami, poprawiając dłonią niesforną grzywkę.

– Co ja tutaj kurwa robię – jęknął, obracając się wokół własnej osi jak głupi, nie mogąc zdecydować się na ten jeden konkretny ruch. Było mu za gorąco. Po co on właściwie tutaj przyszedł? Przecież dostał wolne, powinien był pójść z klasą na to pieprzone spotkanie i odpuścić sobie matko–teresowanie w tym ośrodku.

Jebać to. Najwyżej wykręci się, że nie dostał smsa. Albo powie, że wczoraj padł mu telefon i nie mógł znaleźć ładowarki.

Zapukał, a kiedy jego uszu dotarło ciche ,,proszę’’, nacisnął klamkę i pchnął drzwi. Na jego widok brwi Naruto powędrowały w górę, a sam blondyn odłożył długopis i odchylił się na krześle.

– Domyślam się, że nie przyszedłeś po podwyżkę? – zagadnął, uśmiechając się bezczelnie.

– Uważasz, że mi się nie należy? – podłapał brunet, podchodząc do biurka i siadając naprzeciwko chłopaka. Nie umknęły jego uwadze ani sine cienie pod oczami Naruto, ani blady kolor skóry. Jego twarz wciąż nosiła ślady po uderzeniu – Dobrze się czujesz? Wyglądasz okropnie  – mruknął, krzywiąc się na sam dźwięk troski w jego głowie. Robi się z niego ciepła klucha czy co?

– Potrafisz pocieszać, nie ma co – odparł blondyn, pocierając dłońmi zmęczoną twarz.

– Co z twoją matką? – zapytał, nim zdążył się ugryźć w język. Tak naprawdę, jego matka obchodziła go tyle, co zeszłoroczny śnieg. Z reguły kiedy czuł się w stylu ,,powinienem zapytać/powinienem zrobić’’, po prostu wzruszał ramionami i darował sobie społeczne konwenanse.

– Naprawdę interesuje cię, jak ona się czuje? – zapytał głosem pełnym zwątpienia, odpakowując cukierka z folii i pakując go sobie do ust. Kiedy zaproponował jednego brunetowi, ten jedynie pokręcił głową.

– Interesuje mnie, jak ty się czujesz – mruknął Sasuke, dudniąc palcami w dębowy blat. – Mam na myśli, że chciałem przeprosić za ten wczorajszy tekst…

– Który?

Sasuke zerknął powątpiewająco na chłopaka siedzącego naprzeciwko. Nie wyglądał jakby chował do niego jakąś urazę.

– Nie ważne – odparł niechętnie, spuszczając wzrok na swoje palce. Odkleił rano plastry, by nie musieć się z nimi pokazywać w szkole. – Dużo ci jeszcze zostało tej roboty?

– A co, chcesz pomóc? – zaśmiał się Uzumaki, segregując walające się po biurku papiery.

– Co właściwie robisz? – zapytał, podsuwając sobie jedną kartkę.

– Podliczenia wydatków, robię zamówienia i inne takie tam duperele. Ale nie zanosi się, żebym dzisiejszego dnia się wyspał.

– Nie wiedziałem, że może być tyle papierkowej roboty z tym wszystkim.

– Tiaaa. Mama ma większe doświadczenie, pewnie skończyłaby to wszystko szybciej, ale zatrzymali ja na obserwacji. Będzie dopiero od jutra, a rano trzeba to wszystko porozsyłać i pozanosić do urzędu.

– W takim razie zabierajmy się do roboty. Im szybciej skończymy, tym szybciej się prześpisz – zakomenderował, rozsiadając się wygodniej.

Naruto przyglądał mu się przez chwilę z otwartymi ustami, zapewne szukając odpowiednich słów. Po chwili jednak przymknął uchylone wargi, wyginając je w szerokim uśmiechu. Kiwnął głową, po czym wstał z krzesła.

– W takim razie zacznijmy od kawy. Potrzebuję wspomagaczy.

***

Świt zastał ich w biurze. Naruto odpłynął około dwie godziny wcześniej, przyciskając policzek do plecaka zalegającego na biurku. Brunet pracował pomału, wsłuchując się w uspokajający, rytmiczny oddech chłopaka. Czasami łapał się na tym, że zbyt długo się w niego wpatrywał. Czuł, jak ciążą mu powieki i najchętniej znalazłby jakiś wolny pokój w ośrodku i poszedł się nieco zdrzemnąć. Wiedział jednak, jak bardzo zależało chłopakowi na tym, by nie zawieść matki, więc dopił do końca zimną już kawę i odłożył kubek obok pozostałych, które opróżnili w trakcie tej nocy.

Koniec końców reszta roboty została na głowie Sasuke. Na szczęście matematyka była jednym z nielicznych przedmiotów szkolnych, na które chętnie uczęszczał, więc bez zbędnych problemów dokończył uzupełnianie formularzy.

Odchylił się na krześle, próbując się nieco rozciągnąć, by pozbyć się bólu zalegającego w dolnej partii pleców. Uśmiechnął się pod nosem przyglądając się śpiącemu chłopakowi. Jego wzrok zatrzymał się dłużej na wąskich, uchylonych ustach i przez zaledwie sekundę ukłuła bruneta myśl, jak cudownie mogłyby smakować, gdyby kiedykolwiek odważył się po nie sięgnąć. Im dłużej przyglądał się blondynowi, tym bardziej utwierdzał się w przekonaniu, że chłopak wygląda przesłodko. Nawet z podkrążonymi oczami i rozczochranymi włosami, prezentował się niezwykle. Na ustach Sasuke pojawił się uśmiech, kiedy dostrzegł na nosie śpiącego chłopaka drobne piegi. Czuł się trochę jak zboczeniec, który podgląda nieświadomą niczego osobę, wyobrażając sobie o wiele za dużo. Było to zbyt intymne, by przez dłuższy czas czuł się komfortowo. Kiedy wreszcie odwrócił od niego wzrok, w piersiach zaległa mu tylko pustka. Z reguły świetnie radził sobie sam, ale właśnie w tym momencie ciężar samotności pojawił się ze zdwojoną siłą.

Odkąd tylko pamiętał, zawsze był sam. Życie nauczyło go, że jeśli ma się miękkie serce, to trzeba mieć twardą dupę. Nauczył się żyć z podniesioną głową, nie odrywać spojrzenia od otaczającego świata i brać wszystko takim, jakie jest, bez względu na to, ile bólu przynosi. Ale czasem nawet on marzył, by ktoś był przy nim, kiedy potrzebuje wsparcia. Kogoś, kto użyczy mu własnej siły w chwili kryzysu, kto pomoże mu stanąć na nogi. Problem polegał na tym, że Sasuke nigdy nie potrafił wyobrazić sobie siebie z jakąś dziewczyną. We wszystkich możliwych scenariuszach, które układał sobie w głowie jako świeżo upieczony nastolatek, kładł spać się przy innym chłopaku. Od dawna unikał kontaktów z dziewczynami. Były zbyt delikatne, zbyt napastliwe. Ich głos był zbyt denerwujący, zapach drażnił go w nos lub wywoływał mdłości, a dotyk był… nie taki.

Dłonie były zbyt drobne, nogi miały zły kształt, twarz za wąska, paznokcie zbyt długie, skóra za delikatna. Objawów było mnóstwo, ale wszystkie świadczyły o jednym.

Wtedy nie miał jeszcze pojęcia, co to oznacza. Kiedy szli na wycieczkę w parach, nie rozumiał dlaczego wolał iść obok chłopca, trzymając się za ręce. Wtedy i tak wszyscy chłopcy unikali dziewczyn. Później wszystkim się zmieniło. Wszystkim poza nim. Nie potrafił jedynie pojąć powodu bycia innym. Wiedział jedynie, że nie jest jak reszta.

Pamiętał moment, w którym rodzice zapytali się go, czy nie chce im się do czegoś przyznać.

Tak jakby to była jego wina. Jakby przed urodzeniem miał szansę podjąć decyzję, kim będzie się interesować. Pamiętał też łzy w oczach matki i furię w oczach ojca. Rozbite naczynia i dźwięk jaki wydała ręka ojca w kontakcie z jego policzkiem. Pamiętał krew na swoich dłoniach i poczucie bycia zdradzonym. Ogarniająca panika wymieszana z gniewem, jakiego do tej pory nie doświadczył. Miał zaledwie trzynaście lat. Dziecko powinno być kochane. Rodzice powinni mu to przypominać dzień w dzień, bezwarunkowo. Jego potrafili jedynie wyzywać go od zboczeńców, dewiantów i największych błędów, jakie popełnili w życiu.

Wsparcie nie polega na opłacaniu psychologów czy zmuszania go do uczestnictwa w mszy i sakramencie pokuty. Jedyne, za co był im wdzięczny, to fakt, że nie poddali go egzorcyzmom.

Był inny. Nie dlatego, że pożądał innego chłopaka, ale ponieważ jego rodzice nie akceptowali go takim, jakim się urodził. Jak można nienawidzić kogoś za to, że kocha?

Dlaczego był wystawiany na tak ciężką próbę? Dlaczego wolał ciało blondyna, od wszystkich dziewczyn, jakie do tej pory spotkał? W czym jego dłonie, twarz, oczy czy usta, były lepsze od tych, które powinny go pociągać? Gdzie popełnił błąd?

Może naprawdę był jakimś popieprzonym dewiantem, któremu po prostu nie należało się normalne życie. Może zgrzeszył w poprzednim życiu tak bardzo, że teraz musiał odpokutować? Najwidoczniej nie był stworzony do miłości. Potrafił jedynie kochać, ale jego potrzeba bycia kochanym nigdy nie zostanie zaspokojona. Dożyje późnego wieku. Tak późnego, że zdąży zdziwaczeć w samotności. Zje go własna gorycz i żal. Wypali jego wnętrze, nie pozostawiając miejsca innym uczuciom.

Spojrzał ostatni raz na blondyna. Będzie musiał nauczyć się z nim obcować. Zamknąć swoje serce. Nie mógł sobie pozwolić, by potrzebować drugiej osoby. Nie wyobrażał sobie, żeby mógł jeszcze kiedykolwiek oczekiwać od kogoś miłości. Skoro zawiedli nawet jego rodzice, tak samo postąpią inni. Lepiej po prostu porzucić wszelkie oczekiwania względem życia i przyjmować wszystko z zimnym wyrachowaniem. Przecież miłość była tylko pustym słowem. Ideą tak nierealną, jak choćby Bóg, czy bezinteresowność.

Pozwolił sobie na przeciągłe ziewnięcie, nie kłopocząc się nawet zakrywaniem ust. Zebrał odpowiednie papiery do teczek i wyszedł z gabinetu, delikatnie zamykając za sobą drzwi, by nie obudzić śpiącego chłopaka.

***

Kolejny dzień w szkole był, jeśli to w ogóle możliwe, jeszcze większym wyzwaniem. Ostatkami sił walczył z przymykającymi się powiekami i falami nudności. Był głodny i tak skrajnie wyczerpany, że bez pomocy Nejiego nie przeżyłby tego dnia. Chłopak co chwilę go szturchał, a kiedy to nie pomagało, maltretował jego rękę cyrklem, by choć na chwilę odpędzić senność, w wyniku czego nim skończyły się zajęcia, jego lewe przedramię pokrywały drobne czerwone kropki. W przerwie wlał w siebie dwie kawy z automatu i zjadł słodkiego rogalika, ale i tak czuł się jak sparciała guma.

Podciągnął nosem. Wcześniej tego dnia dostał kolejnego smsa od Naruto, tym razem z podziękowaniami. Przez moment zrobiło mu się gorąco, ale postanowił sobie, że nie będzie dłużej przejmować się chłopakiem. Nie mógł sobie pozwolić na jakiekolwiek cieplejsze uczucia względem nowo poznanego blondyna. Chciał, by ta znajomość kojarzyła się mu wyłącznie z karą.

– Twarda dupa, twarda dupa, twarda dupa – mruczał jak mantrę, próbując zmusić się do usunięcia z pamięci telefonu ostatniego smsa.

– Nowa dziewczyna? – zagadnął Kiba, przeciskając się obok niego do automatu z kawą.

– Nie twój interes.

– Miły jak zawsze.

– Głupio pytasz, jak zawsze – odparł zimno brunet, chowając telefon do kieszeni.

– Wiesz, jesteś chujowo wychowany – skwitował Kiba, marszcząc gniewnie brwi. – Nie wiem kto cię tak skrzywdził, że nie potrafisz zdobyć się chociaż na odrobinę grzeczności, ale mogę ci jedynie współczuć – warknął, ściskając w dłoni skórzany portfel i machając nim w stronę Sasuke.

W brunecie zawrzało. Miał ochotę chwycić za ten jego pusty łeb i rozbić go o automat. Tłuc tak długo, aż ten pieprzony ignorant zrozumie, że…

 Zamknij się – rzucił beznamiętnie Neji, stając przed Sasuke i obrzucając Kibę zniesmaczonym spojrzeniem. – Spadamy? – zapytał bruneta, odwróciwszy się do niego przodem.

– Myślałem, że nigdy nie zapytasz – rzucił ochrypłym głosem, chwytając za plecak leżący pod jego stopami.

Kiba spoglądał za nimi z wściekłością, dopóki nie zniknęli na schodach.

***

– Wszystko w porządku?

Mógł się takiego pytania spodziewać po przyjacielu. Przyglądał się przez dłuższą chwilę jak śnieg tańczy na wietrze, nim ostrożnie kiwnął głową.

– Problemy rodzinne?

Tego pytania też mógł się spodziewać. Znali się już na tyle długo, że obaj dostrzegli powielające się w życiu bruneta schematy. Jeśli było źle, to w 99% zamieszani w to byli jego rodzice.

– Nie tym razem.

Huuga postanowił nie zadawać następnego pytania. Nie był przygotowany na taką okoliczność, więc zwyczajnie kontynuował wbijanie spokojnego spojrzenia w twarz przyjaciela.

– Zastanawiałeś się kiedyś, gdzie będziesz za 5 lat? – Sasuke rzucił nagle z innej beczki, wytrącając rozmówcę z równowagi.

– Skąd to pytanie?

– Jestem ciekaw.

Chłopak wzruszył ramionami, nim odpowiedział:

– Prawdopodobnie pójdę na jakieś studia ekonomiczne, a potem przejmę firmę po ojcu i spróbuję sobie ułożyć życie z jakimś ułożonym facetem, który znudzi mi się po kilku latach, przez co okropnie go skrzywdzę – podsumował, przykładając butelkę z oranżadą do ust i dmuchając, próbując wydobyć z niej pusty dźwięk. Neji był jedynym przyjacielem, jedyną osobą, na którą Sasuke mógł kiedykolwiek liczyć. W jakimś stopniu schlebiało to chłopakowi, chociaż przeważnie się o niego zamartwiał. Pomagał fakt, że Neji był jedynym  homoseksualistą, jakiego Sasuke znał. Kiedy siedzieli razem, czuł się minimalnie mniej nie na miejscu ze swoim życiem.

– A ty? – zaryzykował Huuga, odkładając butelkę na parapet i wyciągając paczkę papierosów. Podsunął ją brunetowi, ale ten odmówił, unosząc leniwie dłoń.

– Nie wiem.

– Jak zwykle unikasz oczekiwań? Nie można w ten sposób żyć! Nic nie osiągniesz, jeśli nie nauczysz się planować swojego życia! – żachnął się chłopak, po czym wsunął sobie papierosa między usta i zapalił od zapalniczki. Zapuścił się dymem i wypuścił po chwili. Obaj obserwowali, jak powoli rozwiewał się na wietrze. Sasuke zadrżał, poprawiając kaptur na głowie. Siedzieli na balkonie w mieszkaniu Nejiego. Idealna pora na wagary.

– Dawno nie widziałem cię takiego żywiołowego – zauważył brunet, przyciskając nogi do klatki piersiowej i opierając brodę na kolanach.

– Wyglądasz jak emo. Poza tym znajduję w sobie dziwną energię, kiedy mogę ci pomóc. Jesteś interesującym przypadkiem.

– Powinieneś iść na psychologię – zaproponował Sasuke, uśmiechając się pod nosem. – Cieszę się, że mogę cię jakoś zabawić.

– Tylko mi tu nie fochaj – poprosił chłopak, kaszląc w zaciśniętą pięść. – Niech zgadnę. Poznałeś chłopaka, pożądasz go tak bardzo, że masz ochotę pieprzyć się z nim jak króliki, lub doświadczać zupełnie wyższych uczuć, ale przez pranie mózgu jakie zafundowali ci twoi pojebani rodzice, wyobrażasz sobie piekło, nienawiść społeczeństwa, choroby i, o zgrozo, pieczenie dupy.

– Jestem prawie pewny, że tego ostatniego nie da się uniknąć – parsknął Sasuke, czując napływającą do ust żółć. – Ale w gruncie rzeczy, trafiłeś w sedno…

– Jesteś ostro pogrzany. Spójrz na mnie, czy ja ci wyglądam, jakbym był nieszczęśliwy, umawiając się z chłopakami?

– Widzę, jak się krzywisz, kiedy siadasz po weekendzie w ławce – mruknął Sasuke, odbierając chłopakowi papierosa i zaciągając się dymem.

Neji posłał mu zirytowane spojrzenie.

– Nie ma na tym świecie nic za darmo.

– To samo mówi twój aktywek? – bąknął Sasuke, uśmiechając się zwycięsko. Neji nie znalazł kontrargumentu, wiec postanowił zmienić temat.

– Więc, jak ma na imię twój aktywek?

– Nie jest moim aktywkiem. Jest tylko chwilowym rozproszeniem uwagi.

– Chryste. Rozważałeś kiedyś wstąpienie po liceum do klasztoru? – zapytał, ale widząc pochmurne spojrzenie bruneta, zaklął szpetnie, wyrywając mu z dłoni papierosa. – Kiedyś po imprezie po prostu cię przelecę i nie będziesz już miał wyboru. Będziesz musiał zaakceptować to, kim jesteś. Nie ma sensu samemu się karać. Poza tym, spójrz na to z innej strony. Za same myśli Bóg, jeśli istnieje – w co szczerze wątpię, wyjebie cię na zbity pysk, więc mógłbyś chociaż walczyć o fajne życie na ziemi, zamiast zamartwiać się tym, co będzie później – podsumował, rzucając niedopałek przez barierki.

Sasuke przeciągnął językiem po zębach, próbując przegryźć słowa, które padły z ust jego przyjaciela. Wpatrywał się w sypiący śnieg, próbując przestać myśleć o uśmiechniętej twarzy Uzumakiego.

– Nie będę potrafił. Wiem, że mógłbym kogoś kochać całym sercem, chcieć w swoim życiu tylko jedną osobę, o którą będę się starać, ale czasem wydaje mi się, że jestem na tyle zryty, że nie dam się nikomu kochać w zamian. Nie wydaje mi się to normalne. Powinno być odwrotnie. Powinienem być dupkiem łaknącym miłości, ale patologicznie okradzionym ze zdolności obdarzania innych miłością i zaufaniem.

– Ja cię kocham, idioto. Może to nie ten sam rodzaj miłości, ale skoro ja daję radę, to ktoś inny na pewno też sobie poradzi.

Brunet przyglądał się przez chwilę przyjacielowi, z uśmiechem błąkającym się mu na ustach.

– Ja ciebie też kocham. Czy możemy pominąć element z przytulaniem i udawać chociaż przez chwilę, że nie jesteśmy aż takimi ciotami? – zapytał, uśmiechając się już szeroko.

Neji burknął coś niewyraźnie, po czym podźwignął się na nogi i podszedł do drzwi.

– Chodź. Mama wczoraj zrobiła zupę. A jak jeszcze raz nazwiesz mnie ciotą, to skopię ci dupsko.

– Kocham zupy twojej mamy – przyznał Sasuke, podążając za chłopakiem.

– Żebyś się nie przyzwyczaił, jestem prawie pewien, że zupy mojej mamy nie kochają ciebie – podsumował, kręcąc z politowaniem głową.

– Trudno. W tym konkretnym przypadku, nie będę się przejmować.

***

Wieczór spędził w ośrodku. Naruto nie pojawił się tego dnia nawet na moment, zapewne odsypiając zarwaną noc. Sasuke nawet ucieszył się z takiego obrotu spraw, nie musiał przynajmniej zadręczać się chorymi myślami, jakie pojawiały się ilekroć blondyn przemykał mu przed oczami. Z drugiej jednak strony czuł się nieco wyobcowany. Z całego personelu Naruto był jedyną osobą, z którą zamienił więcej niż jedno zdanie. Pomijając oczywiście jego matkę, z którą – o dziwo, nie miał ochoty rozmawiać. Nie było to spowodowane jego niechęcią, po prostu ciężko było sympatyzować z kimś, kto sprawował kontrolę nad wymierzoną ci karą. Niemniej jednak było w kobiecie coś, co budowało w brunecie respekt. Doprawdy, dziwnie było kogoś szanować. Nawet, jeśli był to jedynie malutki zalążek szacunku, z którym Sasuke nie bardzo potrafił sobie poradzić.

Wyszedł z pokoju, który miał przygotować na przybycie nowej osoby i ruszył w kierunku biura pani Uzumaki. Zatrzymał się z dłonią na klamce, po czym uśmiechnął się kwaśno i zapukał dwa razy, po czym wszedł do gabinetu.

– Podobno chciała mnie pani widzieć – zaczął, podchodząc do jej biurka i siadając naprzeciwko.

– Widzę, że lepiej idzie ci już obsługa drzwi. Następnym razem spróbuj zapamiętać, że konwenanse społeczne każą człowiekowi czekać na zaproszenie do środka.

– Postaram się zapamiętać – sarknął. – Wolno się uczę.

– Jestem całkiem zadowolona z postępów – odparła wpatrując się w niego intensywnie. Może to tylko jego wyobraźnia, ale wydawało mu się, że kobieta ledwo panuje nad unoszącymi się w górę kącikami ust. – Chciałam ci podziękować za ostatnią… reakcję. Cieszę się, że tak sprawnie zareagowałeś. Chciałam, byś wiedział, że zgłosiła się do mnie kuratorka, dopytując  o szczegóły twojego zachowania, ale na razie nie masz się czym przejmować – oznajmiła, nie kryjąc dłużej uśmiechu. – Dziękuję za pomoc, Sasuke.

– Nie zrobiłem tego dla pani – mruknął, mrużąc podejrzliwie oczy. Jeśli słowa, które padły z ust chłopaka, wywołały u Kushiny zdziwienie, nie dała tego po sobie poznać. Zamiast tego pokiwała jedynie głową, jakby wszystko rozumiała.

– Naruto nie powinien patrzeć, jak jego matka dostaje baty – wyjaśnił, jakby tego od niego oczekiwano.

– Cóż, nie wiem, czy cieszę się, że postrzegasz to w ten sposób, ale koniec końców i tak dziękuję za pomoc – powiedziała to, a na jej usta wpłynął szeroki uśmiech. Podobny do tego, jaki zauważył u Naruto.

Ta konwersacja robi się coraz dziwniejsza.

– Jeśli to wszystko, to już pójdę. I tak powinienem zbierać się do domu.

Kushina pokiwała głową i posłała mu kolejny dziwny uśmiech.

Chyba się we mnie nie zakochała, co? Nie chciałbym ojcować Naruto.

– Dobranoc, Sasuke.

– Mhm. Do jutra – rzucił za sobą, domykając pomału drzwi.

***

Gdy wieczorem otworzył drzwi z zamiarem wyrzucenia śmieci, zastygł w bezruchu, widząc przed wejściem uśmiechniętego blondyna.

– Cześć, Sasuke!

– Co ty tutaj robisz? – warknął, odruchowo zamykając za sobą drzwi. Jego matka leżała pijana w salonie, więc to naprawdę nie była odpowiednia chwila na wizyty.

– Wybrałem zły moment?

– Jakby kiedykolwiek był dobry – wyrzucił z siebie, zerkając ukradkiem na czteropak piwa w siatce niesionej przez Naruto. Wyminął chłopaka i wyszedł na podjazd, by wyrzucić śmieci. Chłopak podążył za nim, nie przestając się uśmiechać.

– Macie dziś jakiś szczękościsk w swojej Uzumakowatej naturze, czy próbujecie mnie przestraszyć? Bo jesteście na dobrej drodze…

– Chciałem podziękować. Za pomoc tej nocy i wysłanie za mnie dokumentów.

– Skąd pomysł, że je wysłałem? – zapytał, z satysfakcją obserwując jak chłopak się zapowietrza.

– Eee…

– Wysłałem. Ale jak tak dalej pójdzie, to twoja rodzina będzie mieć u mnie dług wdzięczności wielkości syfa na twoim nosie.

– Nie mógłbyś chociaż udawać, że wyglądam świetnie i nie ma się do czego przyczepić? Czuję się jak mocno wykręcona szmata – burknął blondyn, marszcząc czoło.

– To widać – przytaknął, uśmiechając się lekko.

– Nadal nie skumałeś, prawda? – na usta blondyna powrócił szeroki banan, od którego nie mógł odwrócić wzroku.

– Skumałem, ale szkoda byłoby odpuścić w takim momencie – wyjaśnił, próbując się usprawiedliwić.

– Pomyślałem, że się napijemy i pogadamy, czy coś – zaczął niepewnie Uzumaki, a na jego policzkach wykwitł jasny rumieniec. W brzuchu Sasuke pojawiły się dziwne sensacje.

Czy tylko mi jest tak gorąco?

– U mnie nie bardzo są na to warunki…

– No to może wpadniesz do mnie? – zaproponował Naruto, przekładając siatkę do drugiej ręki.

– Daleko?

– Nie bardzo.

– W ogóle, skąd wiedziałeś gdzie mieszkam? – zapytał, ruszając za Uzumakim, który nie czekając na odpowiedź odwrócił się na pięcie i zaczął iść przed siebie.

– Przeczytałem twoje akta w biurze mamy.

– Jak… Znaczy… Wszystko?

– Uhum – przyznał blondyn, świadomy wściekłego spojrzenia wiercącego mu w plecach dziurę.

Ciekawski skurczybyk.